بررسی رابطه تعاملی دولت حامد کرزای با طالبان و تاثیر آن بر آینده افغانستان

مسئله دموکراسی در عراق به مسائل و بحران های قومی در این کشور در نسبت با سیاست و حکومت باز می گردد و از این رو مسئله ای مرتبط با هویت ملی یا کشور آن است. گزاره مرکزی این مسئله، قاعده دیر پاسی حاکمیت اقلیت عرب سنی بر شیعیان و کرد ها تا پیش از فرو پاشی رزیم بعث است که عمدتاً به واسطه خشونت بی حد و حصر سیاسی اعمال می شد. اقتدار گرایی دولت در این دوره با تکیه بر نهاد های نظامی و سرویس های امنیتی موجب سخت جانی گفتمان دیکتاتوری در عراق گشته و تحولات ریشه ای را در این کشور برای افتادن در مسیر دموکراسی با چالشهای فراوان مواجه کرده است. نهاد های دموکراتیک تا قبل از حمله آمریکا به عراق و سقوط صدام بیشتر به طور تشریفاتی عمل کرده و در عمل تحت سیطره دولت مطلقه این کشور بوده اند. با فروپاشی نظام دیکتاتوری در عراق چالش های ناشی از فقدان وجود قدرت مرکز ی جامعه عراق را دچار فاز جدیدی از بحران های امنیتی کرد. اما با حضور نظامیان آمریکایی این بحرانها کنترل شده اند. فضای سیاسی در این کشور بعد از سقوط صدام آنطوری که باید نتوانست دموکراتیزاسیون را به ارمغان آورد . جامعه چند پاره عراق با شکافهای عمیق فرهنگی و تاریخی فرایند دموکراسی را بیشتر از آنکه نظامی فراقومی جلوه دهد، آن را در مسیر مطالبات قومی خود ترجمه کرد. در واقع فرهنگ سیاسی مبتنی بر انگیزش های قومی در عراق مانع از ظهور تفکری ناب و فراقومی برای بهره گیری از فضای جدید جهت پیشبرد دموکراسی در عراق شد. در واقع دولت اقتدارگرا و فرهنگ سیاسی غیر دموکراتیک در عراق متغیر های مستقلی هستند که ثبات مبتنی بر انگیزش های دموکراتیک را با چالش مواجه کرده اند. در این تحقیق سعی بر آن است که با ریشه یابی عوامل موثر در شکل گیری دولت اقتدار گرا و بر شماری ویزگی های فرهنگ سیاسی در عراق به تبیین موانع تحقق دموکراسی در عراق پرداخته شود.